Prawnomiędzynarodowe uwarunkowania ochrony krajobrazu w Unii Europejskiej i w jej państwach członkowskich

Abstract

The European Union does not have an autonomous and self-standing public policy concerning the protection of landscape. Instead, it adopts fragmentary and incidental measures meant to protect landscape. These measures are adopted within the frameworks of other EU policies, most importantly the EU environmental policy as well as other policies which are integrated with it (such as agricultural policy or policy concerned with special planning). In all these realms, the EU shares its powers with its member states. In some important areas, such as e.g. the property regime, the member states retained their exclusive competences. This particular distribution of powers makes the implementation of the extra-EU international law instruments rather difficult and not sufficiently effective to produce a worthwhile impact. These obligations have a limited influence because most of them are obligations of "a diligent pursue" rather than "firm result". As such, they are unlikely to give rise to direct application of respective conventional provisions. Notwithstanding, their importance is much more pronounced in the area of legal reasoning, where even the EU or domestic measures have to be interpreted in the light of the EU and/or its member states’ obligations arising from international conventions on landscape protection.

Unia Europejska nie posiada autonomicznej i samodzielnej polityki publicznej zajmującej się ochroną krajobrazu. Zamiast tego podejmuje fragmentaryczne i przypadkowe działania mające na celu ochronę krajobrazu. Te działania są wdrażane w ramach różnych gałęzi polityki UE, a przede wszystkim w ramach polityki środowiskowej oraz innych zintegrowanych z nią rodzajów polityki (takich jak polityka rolna czy polityka dotycząca planowania przestrzennego). We wszystkich tych obszarach Unia Europejska dzieli się swoimi uprawnieniami z państwami członkowskimi. W niektórych ważnych dziedzinach, takich jak np. ustrój majątkowy, rządy państw członkowskich zachowały swoje wyłączne kompetencje. Ten szczególny podział kompetencji sprawia, że wdrażanie zewnętrznych aktów prawa międzynarodowego poza UE jest raczej trudne i niewystarczające do wywarcia znacznego wpływu. Takie zobowiązania mają ograniczony wpływ, ponieważ większość z nich to zobowiązania do "starannego działania", a nie do "osiągnięcia konkretnego rezultatu". W związku z tym prawdopodobnie nie spowodują one bezpośredniego zastosowania odpowiednich przepisów formalnych. Niezależnie od tego, ich znaczenie jest o wiele bardziej wyraźne w obszarze argumentacji prawnej, w którym nawet unijne czy krajowe działania muszą być interpretowane w świetle unijnych i/lub zobowiązań państw członkowskich wynikających z międzynarodowych konwencji o ochronie krajobrazu.